عالمی حیران ز اشک غصه ی پنهانیت
سنگ ها آماده شد با دست ظلم کوفیان
تا زند بوسه میان قتلگه پیشانیت
وای از آن ساعت که سنگ آمد به پیشانی نشست
پیش خواهر غرق خون شد چهره ی نورانیت
دست بردی پاک گردانی جمالت را زخون
نیزه ای آمد میان سینه ی قرآنیت
مانده ام از صبر ایوبی زینب خواهرت
با چه حالی بوسه زد بر حنجر رحمانیت
اصغر چرمی
در گودی قتلگه چه دیدی زینب
با سر سوی ارباب دویدی زینب
مانده نفسم میان سینه که چه شد
از حضرت عشق دل بریدی زینب
درد همه ی عالم و آدم یکجا
در گودی قتلگه خریدی زینب
با پیکر بی جان و دلی بشکسته
دیدار برادرت رسیدی زینب
یک ناله ی ای غریب مادر آنروز
از حنجر مادرت شنیدی زینب
با دیدن آن پیکر آغشته به خون
تا شهر نبی آه کشیدی زینب
اصغر چرمی
به آستان رفیعت ، مرا نگاهی کن
منم گدای حریم شما ، نگاهی کن
تو آن امام رئوفی منم فقیر توام
به دست خالیم ای شه بیا نگاهی کن
چه شد که من به سرای تو دعوتم امروز؟
کنار پای ضریحت شها نگاهی کن
میان پنجره فولاد تو چه غوغا بود
به گوشه چشم طبیبت رضا نگاهی کن
به کنج مرقد زیبای تو نشستم من
به چشم زاویه بینت جدا نگاهی کن
شنیده ام که میایی سه جا به بالینم
بیا به جان جوادت ، مرا نگاهی کن
میان صحن و سرایت دو بال دارم من
منم کبوتر گنبد طلا نگاهی کن
گدای کوی تو آقا عجب دلی دارد
به یک غزل شد اسیرت بیا نگاهی کن
اصغر چرمی
ميان كوچه ها بال و پرم سوخت
ز سوز تازیانه پیکرم سوخت
از آن خاکستری که بر سرم ریخت
هم عمامه و هم موی سرم سوخت
شنیدم دخترت در راه کوفه
زده فریاد عمه معجرم سوخت
پس از تو لحظه های سخت ما بود
میان راه قلب مادرم سوخت
زمانی که سری از نیزه افتاد
ز سوز درد چشم خواهرم سوخت
امان از گریه های نازدانه
دل عباس و چشم اکبرم سوخت
چنان سیلی به روی عمه ام زد
که قلب ساقی آب آورم سوخت
به پیش چشم مردم ، عمه زینب
شبیه شمع ، هر دم در برم سوخت
اصغر چرمی
گل باغ نبی پرپر شد ای وای
و اما باغبان بی سر شد ای وای
تنم تبدار و در زنجیر و دشنام
گلویم خشک و چشمم تر شد ای وای
ز روی ناقه با بازوی خسته
ببین نقش زمین خواهر شد ای وای
غروب آفتاب شام و کوفه
جمال شمس خاکستر شد ای وای
به روی یاسها مانده نشانه
ز سیلی رنگ نیلوفر شد ای وای
سرود و رقص و جشن و پایکوبی
به دور آل پبغمبر شد ای وای
چهل منزل به همراه رقیه
سر عباس آب آور شد ای وای
لب خشکیده و آیات قرآن
به ضرب خیزران لب تر شد ای وای
امام داغدار و اهل بیتش
اسیر آن همه کافر شد ای وای
اصغر چرمی
ز بعد هجر تو دیگر ز زندگی سیرم
ببین به چشم پر از خون که من زمین گیرم
به جان عمه ی از غم خمیده ام سوگند
اگر که دیر بیایی خرابه می میرم
تمام اهل خرابه به خویش می گویند
برای دیدن بابا بهانه می گیرم
از آن زمان که فتادم به ضربه ای از پا
به عمه گفته ام ای وای دست و پا گیرم
شنیده ام که پدر قصد دیدنم دارد
گمان کنم خبرش کرده اند دلگیرم
سه سال زندگیم شد شبیه سیصد سال
گواه حرف من است ماجرای تغییرم
صدای صوت پدر مانده در دل تنگم
همان که از غم او دیگر از جهان سیرم
از آن دمی که به روی عمو نظر کردم
میان قلب من است بانگ صوت تکبیرم
ز خواب خوش که پریدم به عمه ام گفتم
گمان کنم که وصال است شرح تعبیرم
میان کوچه و بازار ناسزا می گفت
همان حرامی ملعون که کرد تکفیرم
هنوز مانده ام از این که با چه جرمی او
به کنج خانه ی مخروبه کرده زنجیرم
مگر نه این که بُوَد جد من نبی الله؟
منم نشانه ی قرآن منم که تطهیرم
کجاست ساقی عطشان لشگر بابا؟
ببیندم که چگونه به موج تحقیرم
چه گویم از غم هجران طفل شش ماهه
که بغض تشنگی او شده گلو گیرم
بپرس ای پدر از شامیان بی انصاف
بجز محبت زهرا چه بوده تقصیرم
به قد خم شده و رنگ زرد من پیداست
شهادت است در این خرابه تقدیرم
اصغر چرمی
رسيده وقت عزايت ادامه لازم نيست
این اشک‌ها به پای شما آتشم زدند
شکرخدا برای شما آتشم زدند
من جبرئیل سوخته بالم، نگاه کن!
معراج چشم‌های شما آتشم زدند
سر تا به پا خلیل گلستان‌نشین شدم
هر جا که در عزای شما آتشم زدند
از آن طرف مدینه و هیزم، از این طرف
با داغ کربلای شما آتشم زدند
بردند روی نیزه دلم را و بعد از آن
یک عمر در هوای شما آتشم زدند
گفتم کجاست خانه ی خورشید شعله‌ور؟
گفتند بوریای شما، آتشم زدند
دیروز عصر تعزیه‌خوانان شهر ما
همراه خیمه‌های شما آتشم زدند
امروز نیز، نیر و عمان و محتشم
با شعر در رثای شما، آتشم زدند
«دیشـــب اگـــر به داغ شهیدان گداختم
امشــب ولـی بــرای شمــــا آتشم زدند
تــا بـــا خبـر ز شـــور نیستـــانی‌ام کنند
مــاننــد نینـــوای شمــا آتــــشـــم زدند»
سيدحميدرضابرقعي
دليل شور قلبم بر ملا شد
دل مـن وارث درد و بلا شد
از آن ساعت كه چشمم بر حرم خورد
اسير روضه هاي كربلا شد
اصغر چرمي
دعا كردم مرا از خود مراني
تو كه درياي جود بي كراني
جدايي از شما اوج تباهيست
عنايت كن ، بده برگ اماني
اصغر چرمي
در روضه هميشه ديده ي تر داريم
داغي به دل از غـــريب مادر داريم
عشق است اگر كه اربعين امسال
بـيـن الــحرميـنـشان قدم بر داريم
اصغر چرمي
دارد چکار می کند این عشق با دلم؟
با قطعه های بی سر و سامانِ پازلم
در گردبادِ زلف تو با لطفِ موج ها
چون قایقی شکسته، زمینگیرِ ساحلم
بیت الحرامِ چشمِ تو بارانی است و من
همپای حاجیانِ تو در دورِ باطلم
در کوچه های قافیه، در قابِ بیت ها
مثلِ همیشه باز تو هستی مقابلم
لبخند می زنی و نفس می کشی و بعد
حل می شود دوباره تمامِ مسائلم!
نذر کردم بروم خوب گم و گور شوم
یک دهه از جلوی چشم خودم دور شوم
بروم جانب تفتیده ترین تاکستان
مست از جذبه هفتاد و دو انگور شوم
جام حیرت بزنم مست علی مست شوم
چای هیئت بخورم نور علی نور شوم
اشک می ریزم و امید که این فن شریف
اگر از روی ریا باب شود، کور شوم
سببی ساز که از روضه به آنجا برسم
که خریدار سرِ دار چو منصور شوم
من اگر سمت شهادت نروم از سر ترس
مددی حضرت ارباب که مجبور شوم
...
در رثای تو شدم شاعر و دارم امید
با تو محشور شوم من نه که مشهور شوم!
عباس احمدي
دیوار و در، دیوار و در، دیوار و در، دیوار...
خوابیده تاریخ تشیّع در همین تکرار!
این خانۀ وحی است اما بعد پیغمبر(ص)
بسیار خواهد دید از این بی حرمتی، بسیار...
این در نه! قرآن است که می سوزد و پشتش
واژه به واژه جملۀ «الجار ثم الدار»
آیه به آیه سوره های ناب قرآنند
اینها که دنیا می شود بر دوششان آوار
اینها که سرهاشان به روی نیزه خواهد رفت
گلخانه خواهد شد ز پیکرهایشان شن زار
اینها که هر یک امتداد لحظه ای هستند
که سوخت قرآن خدا بین در و دیوار...
قرآن روی نیزه! قرآن درون تشت!
قرآن قرآن خوان میان کوچه و بازار!
آه ای شفیع روز رستاخیز لبهایت!
ما را به حال خود برای لحظه ای مگذار!
پانته آ صفايي بروجني
دل مجروح تو فرزدق ها
يوسف رحيمي
این ماه کیست همسفر کاروان شده؟
دنبال آفتاب قیامت روان شده
یک لحظه ایستاده که سرها روند پیش
یک دم نشسته منتظر کودکان شده
یک جا ز پیر کوفه شنیده است ناسزا
یک جا به سنگ کودک شامی نشان شده
هم شاهد غروب گل ارغوان به خون
هم راوی حدیث لب خیزران شده
با پای خسته راه بر خلق آمده
با دست بسته کار گشای جهان شده
ای دیده داغ کودک شش ماهه تا به پیر
آه ای بهار تا گل آخر خزان شده
بعد از برادر و پدر و خواهر و عمو
تنهاترین ستارۀ هفت آسمان شده
از بس گریسته است چنان شمع در سجود
از خلق، آفتاب مزارش نهان شده
محمدسعيد ميرزايي
آرزوی کوه ها یک سجده ی طولانی اش
آرزوی آسمان یک بوسه بر پیشانی اش
دست هایش شاخه ی طوباست مشغول دعاست
ماه و خورشید و فلک در سایه ی نورانی اش
تا که شد یک شب عروس خانه ی آل عبا
شهربانوی جهان شد مادر ایرانی اش
می وزد از منبرش فریادهای یاحسین
شام ها ویرانه ی هر خطبه ی توفانی اش
در کلامش ضربت شمشیر حق حیدر است
عبدودها کشته از شور حماسی خوانی اش
اوست فرزند منا و مکه فرزند صفا
چشمه ها می جوشد از هر واژه ی قرآنی اش
اعظم سعادتمند
ای پاسخ تمام اگرها و کاش ها
مادر نوشته اسم تو را روی آش ها
دارد برای آمدنت نذر می کند
دستش همیشه پرشده ازاین تلاش ها
من ردپای آمدنت را کشیده ام
با رنگهای سبز و سپید گواش ها
ما لقمه لقمه نان ونمک می خوریم و بعد_
دنیا گم است بین بریز و بپاش ها
دین مرا دوباره به بازی گرفته اند
در گیرو دار همهمه ها اغتشاش ها
پایان جنگ های جهانی به دست توست
گل می شود گلوله ی داغ کلاش ها
تنها به عشق آمدنت شعر گفته است
امشب مداد آبی من با تراش ها
ای کاش صبح جمعه ی بعدی ببینمت
ای پاسخ تمام اگرها و کاش ها
برایت روضه می خوانم ولی از سر نخواهم گفت
هراس خنجر و آرامش حنجر نخواهم گفت
از اندوه نگاه آخر خواهر نخواهم گفت
از آغوش تنور گرم خاکستر نخواهم گفت
از این که ساختی بر نیزه ها منبر نه ... خواهم گفت
از آن بزم شراب و سکر زجر آور نخواهم گفت
*
همین جا عهد می بندم که تا جان در بدن دارم
درسي كه سیرهی مقام معظم رهبری برای همه دارد، پرهیز از شعارزدگیِ صِرف و توجه به عمق است. یعنی جوانان پرشور و انقلابی باید بخش عمدهی انرژی و توان خود را بر عمقدادن به معرفت دینی و بصیرت خود و پیگیری مطالبات مهم رهبری متمركز كنند